Wyraźnie można podzielić tę powieść na 3 części. Pierwszą - filozoficzno-psychologiczną, która składa się praktycznie wyłącznie z rozmów i retrospekcji. Te pierwsze rozdziały wzbudzają w czytelniku pewien dyskomfort i niepokój, a urywane fragmenty wspomnień sprawiają, że całość prezentuje się niezwykle intrygująco i tylko zaostrza apetyt na więcej. Druga część to już czysty, rasowy horror. I to jeden ze straszniejszych jakie dano mi było czytać. Gdyby cała książka była utrzymana w takim klimacie - wyjątkowo ponurym, lekko klaustrofobicznym, z nienamacalną tajemniczą grozą - to mielibyśmy do czynienia z horrorem doskonałym. Niestety potem następuje drastyczne obniżenie poziomu i wcześniejsze dobre wrażenia przyćmiewa sama końcówka, która zdecydowanie jest najsłabszym punktem powieści Reida. Autor całkowicie zagubił gdzieś oryginalność - jest zbyt dosłownie i łopatologicznie, z grozy wyższych lotów przesiadł się na horror klasy B i w trakcie czytania trudno nie mieć wrażenia deja vu z setek kiepskich amerykańskich slasherów.
Nie mogę Może pora z tym skończyć jednoznacznie polecić lub odradzić. To jest tak wyłamująca się ze wszelkich schematów - i gatunkowych i fabularnych - książka, że niemożliwe jest wskazanie konkretnej grupy docelowej czy stwierdzenie, że na pewno spodoba się czytelnikom o określonych preferencjach. W przypadku tego tytułu trzeba samemu przekonać się czy akurat nam taka oryginalność i dziwność przypasuje. Osobiście, od wielkich zachwytów jestem daleka i arcydziełem powieści Reida bym nie nazwała. Absolutnie nie żałuję jednak sięgnięcia po ten tytuł - warto choćby dla rewelacyjnej środkowej części. Dodatkowo ta książką była tak nieoczywista i przez swoją niejasność i wieloznaczność zasiała we mnie tyle pytań i wątpliwości, że nie ma dnia, żebym o niej nie myślała.
Ocena: ?/5
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz